دانلود پاورپوینت بررسی آسیب های ورزشی دو و میدانی

آسیب های ورزشی دو و میدانی

بررسی جامع علل، مکانیسم‌ها و راهکارهای پیشگیری از آسیب‌های رایج، محور اصلی هر مطالعه‌ای در حوزه تربیت بدنی است. در این راستا، تحلیل ابعاد مختلف پدیده آسیب ورزشی دو و میدانی از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است.

این پاورپوینت در 26 اسلاید تهیه شده و در ادامه نیز تصویر مربوط به اسلاید شماره 3 آن قرار داده شده است:

رشته ورزشی دو و میدانی به عنوان یکی از بنیادی‌ترین و جامع‌ترین بخش‌های المپیک، مجموعه‌ای از فعالیت‌ها شامل دوهای سرعت و استقامت، پرش‌ها و پرتاب‌ها را در بر می‌گیرد که هر یک نیازمند حداکثر توان، سرعت و تکنیک هستند. این تنوع در ماهیت حرکتی، منجر به طیف گسترده‌ای از آسیب‌های احتمالی می‌شود، اما نکته مشترک در تمامی زیرشاخه‌ها، اعمال نیروهای مکانیکی تکراری و اغلب شدید به سیستم اسکلتی-عضلانی است. به ویژه در بخش دویدن، نیروهای عکس‌العمل زمین که هنگام هر گام به اندام تحتانی وارد می‌شوند، می‌توانند تا پنج برابر وزن بدن باشند. این اعمال فشار مکرر، دلیل اصلی نرخ بالای آسیب‌های مزمن (استفاده بیش از حد/Overuse) در دوندگان است که می‌تواند ساختارهایی مانند مفاصل، تاندون‌ها و استخوان‌ها را تحت تأثیر قرار دهد. بررسی‌های اپیدمیولوژیک نشان می‌دهند که اندام تحتانی، به ویژه زانو و ساق پا، شایع‌ترین محل آسیب در ورزشکاران دو و میدانی است و اغلب صدمات ناشی از خطاهای تمرینی یا ناهنجاری‌های بیومکانیکی هستند، نه صرفاً آسیب‌های حاد ناشی از ضربه و برخورد. در نتیجه، برای تضمین پایداری عملکرد ورزشکاران، تحلیل جامع الگوهای آسیب و شناسایی نقاط ضعف بیومکانیکی ضروری به نظر می‌رسد.

در ادامه، تصویر مربوط به اسلاید شماره 25 این پاورپوینت قرار داده شده است:

آسیب‌های ورزشی در دو و میدانی به طور سنتی به دو دسته اصلی تقسیم می‌شوند: آسیب‌های حاد و آسیب‌های مزمن. آسیب‌های حاد، مانند پیچ‌خوردگی‌های شدید مچ پا یا پارگی‌های ناگهانی عضلانی همسترینگ که اغلب در لحظه شروع حرکت‌های پرفشار یا فرودهای نامناسب رخ می‌دهند، معمولاً دارای یک علت مشخص و زمان وقوع معلوم هستند و نیازمند مداخله و درمان فوری می‌باشند. در مقابل، آسیب‌های مزمن که بیش از 80 درصد صدمات در دوندگان را شامل می‌شوند، نتیجه فشارهای کوچک اما تکراری بر روی یک ساختار خاص در طولانی‌مدت و ناشی از عدم تطابق بین بار تمرین و ظرفیت تحمل بافت هستند. این دسته شامل عوارضی چون تاندونیت آشیل، شین اسپلینت و شکستگی‌های استرسی می‌شود که به تدریج شدت یافته و اغلب تا مراحل پیشرفته توسط ورزشکار نادیده گرفته می‌شوند. شایع‌ترین نقاط درگیری شامل زانو (مانند سندرم زانوی دونده و سندرم باند ایلیوتیبیال)، ساق پا (شین اسپلینت)، و مچ پا و کف پا (مانند فاشئیت پلانتار) است. این تمرکز آسیب‌ها در اندام‌های تحتانی، لزوم توجه به ثبات مرکزی (Core Stability)، قدرت عضلانی متوازن، و تکنیک صحیح دویدن را برجسته می‌سازد؛ چرا که هرگونه ضعف یا ناهنجاری در این ساختارها، بار را به طور نامناسب به نقاط ضعیف‌تر منتقل کرده و زمینه را برای بروز صدمات فراهم می‌آورد و در نهایت باعث افت عملکرد و خروج ورزشکار از چرخه تمرین و مسابقه می‌گردد.

• بخش اول: کلیات آسیب‌شناسی ورزشی دو و میدانی
• بخش دوم: آسیب‌های شایع در اندام تحتانی (پا و مچ پا)
• بخش سوم: آسیب‌های شایع در زانو و ساق پا
• بخش چهارم: آسیب‌های شایع در ناحیه لگن و تنه
• بخش پنجم: عوامل خطر و مکانیسم‌های آسیب
• بخش ششم: استراتژی‌های پیشگیری و اصول درمانی