| عنوان |
مطالعه ای بر معیارهای آمادگی روانی در ورزش: بررسی مهارت های روانی، اعتماد به نفس و آرام سازی در ورزش |
| سال تهیه : 1404 | تعداد اسلاید : 53 |
| فرمت فایل : ppt-pptx | نوع فایل : پاورپوینت |
| کیفیت : طلایی | مناسب : دانشجویان |
آمادگی روانی در ورزش به معنای برخورداری ورزشکار از مجموعهای از مهارتها و ویژگیهای ذهنی است که او را قادر میسازد تا در شرایط تمرین و به ویژه رقابت، بهترین عملکرد ممکن خود را ارائه دهد. این بُعد از آمادگی، همسطح با آمادگی جسمانی، فنی و تاکتیکی اهمیت دارد و به ورزشکار کمک میکند تا با فشارهای روانی مسابقه مقابله کرده، تمرکز خود را حفظ نماید و با اعتماد به نفس و انگیزهی بالا به میدان برود. در حقیقت، آمادگی روانی پلی است که تواناییهای بالقوه یک ورزشکار را به عملکردی بالفعل و موفقیتآمیز تبدیل میکند.
این پاورپوینت در 53 اسلاید تهیه شده و در ادامه نیز تصویر مربوط به اسلاید شماره 3 آن قرار داده شده است:
یکی از پایههای اساسی آمادگی روانی، توسعه و به کارگیری مهارتهای روانی است. این مهارتها ذاتی نیستند، بلکه اکتسابی بوده و همانند مهارتهای جسمانی، نیازمند آموزش و تمرین مستمر هستند. فرآیند نظاممند آموزش این مهارتها تحت عنوان “تمرین مهارتهای روانی” (PST) شناخته میشود که هدف آن، آموزش راهبردهای مشخص برای کنترل ذهن و بهبود عملکرد است. برنامههای PST به طور ایدهآل باید در فصل آمادهسازی یا خارج از فصل مسابقات آغاز شوند تا ورزشکار فرصت کافی برای یادگیری و تسلط بر مهارتها بدون فشار رقابت داشته باشد. این برنامهها معمولاً شامل سه مرحله اصلی هستند: مرحله آموزش که در آن ورزشکار به اهمیت مهارتهای روانی پی برده و میآموزد که چگونه این مهارتها بر عملکردش تأثیر میگذارند. سپس مرحله کسب فرا میرسد که در آن، راهبردهای روانشناختی مانند تصویرسازی ذهنی، هدفگزینی و آرامسازی به صورت عملی آموزش داده میشود. در نهایت، مرحله تمرین قرار دارد که حیاتیترین بخش برنامه است؛ در این مرحله، ورزشکار مهارتهای آموختهشده را ابتدا در تمرینات روزمره و سپس در شرایط شبیهسازیشدهی مسابقه به کار میگیرد تا این مهارتها به یک واکنش خودکار و قابل اعتماد در لحظات حساس تبدیل شوند. ویژگی بارز ورزشکاران موفق، توانایی آنها در استفادهی بهینه از این مهارتها برای مدیریت استرس، افزایش تمرکز و حفظ ثبات عملکردی در شرایط دشوار است.
در ادامه، تصویر مربوط به اسلاید شماره 49 این پاورپوینت قرار داده شده است:
انگیزش و اعتماد به نفس دو بال قدرتمند برای پرواز ورزشکار به سوی قلههای موفقیت هستند. انگیزش، به عنوان نیروی محرکهی درونی یا بیرونی، دلیل اصلی تلاش و پشتکار یک ورزشکار است. روانشناسان ورزشی میان انگیزش درونی و انگیزش بیرونی تمایز قائل میشوند. انگیزش درونی، که از منابع داخلی مانند لذت بردن از خودِ فعالیت، حس پیشرفت و رضایت شخصی نشأت میگیرد، عاملی بسیار پایدارتر و قدرتمندتر است و به انگیزش پیشرفت (میل به دستیابی به موفقیت و استادی) دامن میزند. در مقابل، انگیزش بیرونی به پاداشهای خارجی مانند مدال، پول، یا تحسین دیگران وابسته است و هرچند میتواند در کوتاهمدت مؤثر باشد، اما پایداری کمتری دارد. در کنار آن، اعتماد به نفس به معنای باور راسخ و واقعبینانهی ورزشکار به تواناییهای خود برای کسب موفقیت است. این باور صرفاً یک احساس مثبت نیست، بلکه بر عملکرد تأثیر مستقیم دارد؛ ورزشکار با اعتماد به نفس، اهداف چالشبرانگیزتری انتخاب میکند، تلاش و پشتکار بیشتری از خود نشان میدهد و در مواجهه با شکست، آن را به کمبود تلاش (یک عامل قابل کنترل) نسبت میدهد نه کمبود استعداد. بر اساس مدل ویلی، منابع اصلی اعتماد به نفس ورزشی شامل موفقیت در عملکرد گذشته، آمادگی جسمانی و ذهنی، حمایت اجتماعی (از سوی مربی، خانواده و همتیمیها) و تجربهی جانشینی (مشاهدهی موفقیت دیگران) است. تقویت این منابع به ورزشکار کمک میکند تا از تردید به خود رها شده و با ذهنیتی برنده وارد میدان شود.
برای دستیابی به حالت ایدهآل ذهنی، ورزشکاران از راهبردها و تکنیکهای عملی مختلفی بهره میبرند. هدفگزینی یکی از مؤثرترین این راهبردهاست. تعیین اهداف هوشمند (مشخص، قابل اندازهگیری، قابل دستیابی، واقعبینانه و زمانبندیشده) به ورزشکار جهت میدهد و انگیزه او را برای تمرینات سخت روزانه حفظ میکند. اهداف به سه دسته تقسیم میشوند: اهداف نتیجهمحور (مانند قهرمانی)، اهداف عملکردمحور (مانند بهبود رکورد شخصی) و اهداف فرآیندمحور (مانند تمرکز بر تکنیک صحیح حرکت دست در شنا) که تمرکز بر دو نوع آخر، کنترلپذیرتر بوده و به کاهش اضطراب مسابقه کمک میکند. گفتگوی درونی نیز ابزاری کلیدی است؛ ورزشکاران موفق میآموزند که افکار منفی (“من نمیتوانم این کار را انجام دهم”) را به افکار مثبت و سازنده (“آرام باش و روی کاری که در تمرین انجام دادی تمرکز کن”) تبدیل کنند. این کار به حفظ تمرکز و اعتماد به نفس کمک شایانی میکند. علاوه بر این، تکنیکهای آرامسازی مانند “آرامسازی تدریجی عضلانی” (که شامل انقباض و رهاسازی هدفمند گروههای عضلانی برای کاهش تنش فیزیکی است) و یا “آرامسازی خودگردان” (ایجاد حس سنگینی و گرما در بدن از طریق تلقین) به ورزشکار کمک میکند تا برانگیختگی فیزیولوژیک و اضطراب خود را مدیریت کند. در نهایت، تصویرسازی ذهنی یا شبیهسازی ذهنی، یکی از قدرتمندترین ابزارهای روانی است. در این تکنیک، ورزشکار با استفاده از تمام حواس خود، یک اجرای موفق را بارها در ذهن خود مرور میکند. این کار نه تنها مسیرهای عصبی-عضلانی مرتبط با آن مهارت را تقویت میکند (نظریه سایکونوروموسکولار)، بلکه به ورزشکار اجازه میدهد تا استراتژیهای مختلف را تمرین کرده، با شرایط مسابقه آشنا شود و با آمادگی و اعتماد به نفس بیشتری در موقعیت واقعی قرار گیرد.
فهرست مطالب:
دیدگاهها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.