دانلود پاورپوینت مروری بر زندگینامه خواجه نصیرالدین طوسی

خواجه نصیرالدین طوسی، یکی از بزرگ‌ترین و تأثیرگذارترین دانشمندان، فیلسوفان، ریاضی‌دانان، و منجمان تاریخ ایران و جهان اسلام است که در قرن هفتم هجری (سیزدهم میلادی) می‌زیست.

خواجه نصیرالدین طوسی، با نام کامل محمد بن محمد بن حسن طوسی، در سال ۶۰۰ هجری قمری (۱۲۰۴ میلادی) در شهر توس، از توابع خراسان، متولد شد. او در خانواده‌ای شیعه‌مذهب که به علم و دانش اهمیت می‌دادند، رشد کرد و پدرش، که خود از علما بود، اولین معلم او به شمار می‌رفت. دوران کودکی و نوجوانی خواجه مصادف با آشفتگی‌های سیاسی و حملات مغول بود، اما این شرایط نتوانست مانع تحصیل او شود. او ابتدا در توس و نیشابور به تحصیل پرداخت و نزد اساتید بزرگی چون فریدالدین داماد نیشابوری، علوم مختلف زمان خود را فرا گرفت. این علوم شامل فقه، اصول، حدیث، ریاضیات (از جمله هندسه و حساب)، نجوم، فلسفه، و منطق بود. استعداد شگرف او به‌زودی آشکار شد و او را به یکی از نخبه‌ترین دانش‌آموختگان عصر خود تبدیل کرد. مقدمات علمی مستحکم او پایه و اساس کارهای عظیم بعدی‌اش در زمینه‌های مختلف را فراهم آورد.

بخش مهمی از زندگی علمی خواجه نصیرالدین طوسی تحت حاکمیت اسماعیلیه گذشت. به دلایلی که کاملاً مشخص نیست، او مدتی در قلعه‌های اسماعیلیه، از جمله قلعه الموت، زندگی کرد و به فعالیت‌های علمی و نگارش آثار مهمی مشغول بود. با هجوم و سقوط قلعه‌های اسماعیلی توسط هلاکوخان مغول، خواجه نصیرالدین طوسی به خدمت دربار هلاکوخان درآمد. این تحول، به جای آنکه پایان کار علمی او باشد، سرآغاز یکی از درخشان‌ترین دوران‌های علمی جهان اسلام شد. با نفوذ و درایت خواجه، هلاکوخان متقاعد شد تا امکانات لازم برای تأسیس یک مرکز علمی بزرگ را فراهم کند. این امر به بنیان‌گذاری رصدخانه مراغه در آذربایجان منجر شد. این رصدخانه نه تنها یک مرکز نجومی، بلکه یک مؤسسه علمی جامع بود که کتابخانه عظیمی شامل صدها هزار جلد کتاب و محلی برای گردهمایی و کار دانشمندان بزرگ از سراسر جهان اسلام را در خود جای داده بود. این اقدام حیاتی خواجه نصیر، موجب حفظ و تداوم میراث علمی تمدن اسلامی در پی ویرانی‌های ناشی از حملات مغول شد.

میراث خواجه نصیرالدین طوسی بسیار گسترده و عمیق است و او را به شخصیتی چندبعدی و جامع‌الاطراف تبدیل کرده است. در علم ریاضیات، او به پیشرفت مثلثات کمک‌های شایانی کرد و کتاب “شکل‌القطاع” (مربوط به مثلثات کروی) را نگاشت. در نجوم، با فعالیت در رصدخانه مراغه، توانست رصدهای دقیق‌تری انجام دهد که بعدها بر نظریات دانشمندان غربی نیز تأثیر گذاشت؛ برای مثال، “زوج طوسی” (Tusi Couple) یک ابداع مهم ریاضی-نجومی او بود. در فلسفه، شرح او بر “اشارات و تنبیهات” ابن سینا و همچنین نگارش کتاب “اخلاق ناصری” (در زمینه فلسفه اخلاق) از شهرت خاصی برخوردارند. او همچنین در علومی چون منطق، کلام، و زمین‌شناسی آثاری دارد. مجموع فعالیت‌های او، چه در تدریس و تربیت شاگردان و چه در نگارش بیش از ۱۰۰ اثر در زمینه‌های گوناگون، او را به یکی از احیاکنندگان بزرگ علم و فلسفه پس از دوران فترت ناشی از حملات مغول تبدیل کرده است. خواجه در سال ۶۷۲ هجری قمری (۱۲۷۴ میلادی) در بغداد درگذشت و در کاظمین به خاک سپرده شد، اما میراث او همچنان منبع الهام و مطالعه برای محققان است.