دانلود پاورپوینت مطالعه ای بر روش های کنترل عفونت در بیماری سل

کنترل عفونت بیماری سل یک اولویت بهداشت عمومی جهانی است که با هدف پیشگیری از انتقال باسیل مایکوباکتریوم توبرکلوزیس از افراد مبتلا به افراد سالم انجام می‌شود. این امر مستلزم یک رویکرد چند جانبه و جامع است که شامل شناسایی زودهنگام بیماران، درمان موثر، و اجرای اقدامات کنترلی در محیط‌های مختلف می‌باشد.

اهداف برنامه کنترل عفونت در سل بسیار متنوع و درهم تنیده هستند، اما می‌توان آن‌ها را به طور کلی در کاهش میزان بروز و شیوع بیماری سل، به ویژه سل مقاوم به دارو، خلاصه کرد. این اهداف شامل موارد زیر می‌شوند: جلوگیری از ایجاد عفونت جدید در افراد سالم در معرض، پیشگیری از پیشرفت عفونت نهفته سل به بیماری فعال، کاهش میزان انتقال باسیل سل در مراکز بهداشتی درمانی و سایر محیط‌های پرخطر، و در نهایت کاهش بار جهانی بیماری سل و مرگ و میر ناشی از آن. برای دستیابی به این اهداف، برنامه‌های کنترل عفونت سل معمولاً بر اساس یک ساختار سه لایه یا طبقات یک برنامه کنترل عفونت تنفسی بنا نهاده می‌شوند که شامل: 1) اقدامات کنترلی مدیریتی (Administrative controls) که شامل سیاست‌ها، رویه‌ها و مداخلات مدیریتی برای کاهش خطر انتقال هستند؛ 2) اقدامات کنترلی محیطی (Environmental controls) که شامل تغییرات در محیط فیزیکی برای کاهش غلظت باسیل‌های معلق در هوا و جلوگیری از انتشار آن‌ها می‌باشند؛ و 3) حفاظت تنفسی (Respiratory protection) که شامل استفاده از وسایل حفاظت فردی تنفسی برای محافظت از کارکنان بهداشتی و سایر افراد در معرض خطر است. طبقات برنامه کنترل عفونت سل به طور خاص بر بیماری سل تمرکز دارند و شامل مواردی نظیر غربالگری افراد در معرض خطر، تشخیص زودهنگام و درمان موثر بیماران مبتلا به سل فعال، مدیریت موارد سل مقاوم به دارو، و آموزش به بیماران و جامعه در مورد نحوه پیشگیری از انتقال بیماری می‌باشند.

برای اجرای موثر برنامه‌های کنترل عفونت سل، ارزیابی خطر انتقال سل در محیط‌های مختلف از اهمیت بالایی برخوردار است. بر این اساس، طبقه بندی واحد های بهداشتی درمانی از نظر ارزیابی خطر سل انجام می‌شود. این طبقه‌بندی معمولاً بر اساس عواملی نظیر تعداد بیماران مبتلا به سل مراجعه کننده، میزان انجام پروسیجرهای تولید کننده آئروسل (مانند القای خلط، برونکوسکوپی)، وضعیت تهویه هوا، و میزان ایمنی کارکنان صورت می‌گیرد. به طور کلی، واحدهای بهداشتی درمانی می‌توانند به سه دسته اصلی از نظر خطر سل تقسیم شوند: خطر کم، خطر متوسط، و خطر بالا. طبقه بندی واحد های بهداشتی درمانی بستری از نظر ارزیابی خطر سل اغلب به دلیل حضور بیماران با بار میکروبی بالا و انجام پروسیجرهای تهاجمی، با حساسیت بیشتری انجام می‌شود و ممکن است شامل بخش‌های بستری عمومی، بخش‌های مراقبت ویژه، و بخش‌های تخصصی سل باشد که هر کدام نیازمند سطوح مختلفی از اقدامات کنترلی هستند. به عنوان مثال، بخش‌های با خطر بالا ممکن است نیازمند اتاق‌های ایزوله با فشار منفی و تهویه مناسب باشند. در مقابل، طبقه بندی واحد های بهداشتی درمانی سرپایی از نظر ارزیابی خطر سل معمولاً بر اساس تعداد مراجعین مشکوک یا مبتلا به سل و نوع خدماتی که ارائه می‌دهند، انجام می‌گیرد. کلینیک‌های تخصصی سل ممکن است در دسته خطر متوسط یا بالا قرار گیرند، در حالی که مراکز بهداشتی اولیه که صرفاً به ارائه خدمات عمومی می‌پردازند، ممکن است در دسته خطر کم قرار گیرند.

اجرای دقیق اقدامات کنترلی محیطی یکی از ارکان اصلی پیشگیری از انتقال سل است. این اقدامات شامل بهبود تهویه هوا (استفاده از تهویه طبیعی یا مکانیکی با نرخ تبادل هوای مناسب، استفاده از فیلترهای HEPA در سیستم‌های تهویه)، استفاده از اشعه ماوراء بنفش (UVGI) برای غیرفعال‌سازی باسیل‌های معلق در هوا در فضاهای پرخطر، مدیریت مناسب نمونه‌های خلط و سایر مواد عفونی، و اطمینان از نظافت و گندزدایی مناسب سطوح می‌باشد. حفاظت تنفسی نقش مهمی در محافظت از کارکنان بهداشتی و سایر افراد در معرض خطر ایفا می‌کند. استفاده صحیح و مداوم از ماسک‌های تنفسی استاندارد (مانند N95 یا FFP2) در هنگام تماس با بیماران مبتلا به سل فعال یا انجام پروسیجرهای تولید کننده آئروسل ضروری است. در مورد پیگیری اطرافیان فرد مبتلا به سل، بسته به وضعیت ایمنی آن‌ها، رویکردهای متفاوتی اتخاذ می‌شود. برای بالغین بدون نقص ایمنی که در تماس نزدیک با بیمار مبتلا به سل فعال بوده‌اند، معمولاً انجام تست توبرکولین (PPD) یا تست‌های مبتنی بر آزادسازی اینترفرون گاما (IGRAs) توصیه می‌شود. در صورت مثبت بودن تست و عدم وجود علائم بیماری فعال، درمان پیشگیرانه با ایزونیازید (INH) به مدت ۶ تا ۹ ماه در نظر گرفته می‌شود تا از پیشرفت عفونت نهفته به بیماری فعال جلوگیری شود. در بالغین با نقص ایمنی (مانند افراد مبتلا به HIV، دریافت کنندگان پیوند اعضا، یا افراد تحت درمان با داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی)، خطر پیشرفت عفونت نهفته سل به بیماری فعال بسیار بالاتر است. بنابراین، پیگیری و ارزیابی این افراد باید با دقت بیشتری انجام شود و در صورت لزوم، درمان پیشگیرانه حتی در صورت منفی بودن تست‌های تشخیصی عفونت نهفته سل در نظر گرفته شود. علاوه بر این موارد، آموزش مداوم کارکنان بهداشتی، بیماران و جامعه در مورد راه‌های انتقال و پیشگیری از سل، و همچنین اطمینان از دسترسی به خدمات تشخیصی و درمانی با کیفیت، از جمله عوامل کلیدی در موفقیت برنامه‌های کنترل عفونت سل به شمار می‌روند.

فهرست مطالب:

• اهداف برنامه کنترل عفونت در سل
• طبقات یک برنامه کنترل عفونت تنفسی
• طبقات برنامه کنترل عفونت سل
• طبقه بندی واحد های بهداشتی درمانی از نظر ارزیابی خطر سل
• طبقه بندی واحد های بهداشتی درمانی بستری از نظر ارزیابی خطر سل
• طبقه بندی واحد های بهداشتی درمانی سرپایی از نظر ارزیابی خطر سل
• اقدامات کنترلی محیطی
• حفاظت تنفسی
• چند کلامی در باره پیگیری اطرافیان
• بالغین بدون نقص ایمنی
• بالغین با نقص ایمنی
• و . . .