دانلود پاورپوینت آسیب شناسی ورزش شنا

ورزش شنا، که غالباً به عنوان فعالیتی کم‌فشار و مناسب برای تمام سنین و شرایط جسمانی شناخته می‌شود، در سطوح رقابتی و تمرینات با حجم بالا، چالش‌های آسیب شناختی منحصربه‌فردی را به همراه دارد که باید مورد تحلیل عمیق قرار گیرند. برخلاف بسیاری از ورزش‌های برخوردی که آسیب های آن‌ها معمولاً حاد و ناشی از یک ضربه مشخص هستند، عمده آسیب های شناگران در دسته صدمات مزمن یا بیش‌مصرفی (Overuse Injuries) قرار می‌گیرند. این امر نتیجه تکرار هزاران باره حرکات دست و پا در هر جلسه تمرینی است که منجر به تحمیل بارهای مکانیکی کوچک اما انباشته بر تاندون‌ها، رباط‌ها و مفاصل می‌شود. مفصل شانه به دلیل نقش محوری در تولید نیروی پیشران و حرکت مکرر بالای سر (Overhead) در سبک‌هایی مانند کرال سینه و کرال پشت، شایع‌ترین ناحیه آسیب دیده محسوب می‌شود که سندرم‌هایی نظیر “شانه شناگر” یا گیرافتادگی تاندون‌های روتاتور کاف را در پی دارد. تحلیل این آسیب ها نیازمند درک مکانیسم‌های بیومکانیکی خاص در محیط آبی و نحوه تعامل نیروهای تولیدی با مقاومت آب است که به مرور زمان، ساختارهای مفصلی را فرسوده می‌کند و نیازمند توجه ویژه تیم‌های مربیگری و پزشکی به این موضوع است.

در ادامه، تصویر مربوط به اسلاید شماره 31 این پاورپوینت قرار داده شده است:

تحلیل جامع آسیب شناسی شنا نشان می‌دهد که علاوه بر حجم تمرینات، نقص‌های فنی و بیومکانیکی در اجرای سبک‌ها، نقش تعیین‌کننده‌ای در بروز صدمات دارند. تکنیک نامناسب در نفس‌گیری کرال سینه می‌تواند منجر به چرخش‌های بیش از حد و فشار بر ناحیه گردن و ستون فقرات فوقانی شود، در حالی که قوس بیش از حد کمر در شنای پروانه یا کرال پشت، عامل اصلی کمردردهای مزمن در شناگران است و فشار را بر مهره‌های کمری افزایش می‌دهد. همچنین، در شنای قورباغه، الگوی غیرطبیعی و مکرر ضربه پا که شامل باز شدن و چرخش شدید مفصل زانو به سمت خارج است، فشار کششی قابل توجهی را بر رباط‌های داخلی زانو وارد می‌کند و منجر به عارضه “زانوی شناگر قورباغه” می‌گردد. از این رو، هرگونه تحلیل آسیب شناختی باید به طور جدایی‌ناپذیری با تحلیل دقیق ویدئویی و بیومکانیکی حرکات شناگر همراه باشد تا بتوان ریشه‌های فنی و الگویی آسیب را شناسایی و با اصلاحات هدفمند، خطر را به حداقل رساند. علاوه بر این، کمبود قدرت و عدم تعادل بین گروه‌های عضلانی مخالف، به ویژه ضعف در عضلات تثبیت‌کننده کتف و عضلات مرکزی تنه (Core)، به عنوان عوامل مستعدکننده داخلی، توانایی بدن برای مقابله با بارهای مکرر را کاهش داده و مسیر آسیب را هموار می‌کنند.