دانلود پاورپوینت آشنایی با بیماری پسوریازیس (Psoriasis)

بیماری پسوریازیس (Psoriasis)

پسوریازیس یک بیماری پوستی مزمن و خودایمنی است که با ایجاد لکه‌های ضخیم، قرمز، پوسته‌پوسته و ملتهب بر روی پوست مشخص می‌شود. این بیماری غیرواگیر بوده و در اثر اختلال در سیستم ایمنی بدن و افزایش سرعت چرخه تولید سلول‌های پوست رخ می‌دهد.

این پاورپوینت در 28 اسلاید تهیه شده و در ادامه نیز تصویر مربوط به اسلاید شماره 3 آن قرار داده شده است:

علت دقیق پسوریازیس هنوز به طور کامل شناخته نشده است، اما عوامل ژنتیکی نقش مهمی در ابتلا به آن دارند و اغلب در افرادی که سابقه خانوادگی این بیماری را دارند، دیده می‌شود. علاوه بر ژنتیک، عوامل محیطی متعددی نیز می‌توانند در بروز و تشدید علائم پسوریازیس نقش داشته باشند، از جمله استرس‌های روحی و روانی، عفونت‌ها (به ویژه عفونت‌های استرپتوکوکی گلو)، آسیب‌های پوستی (مانند بریدگی، خراشیدگی یا آفتاب سوختگی شدید)، برخی داروها (مانند داروهای ضد مالاریا، لیتیوم و برخی داروهای فشار خون)، تغییرات آب و هوایی (به ویژه هوای سرد و خشک) و مصرف دخانیات و الکل. سیستم ایمنی در افراد مبتلا به پسوریازیس به اشتباه سلول‌های پوستی را به عنوان عوامل خارجی شناسایی کرده و به آن‌ها حمله می‌کند. این حمله باعث تسریع در چرخه تولید سلول‌های پوست می‌شود. در حالت عادی، سلول‌های پوست حدوداً در طول 28 تا 30 روز تولید و جایگزین می‌شوند، اما در افراد مبتلا به پسوریازیس این چرخه به 3 تا 4 روز کاهش می‌یابد. این تکثیر سریع سلول‌ها منجر به تجمع آن‌ها در سطح پوست و تشکیل پلاک‌های ضخیم و پوسته‌پوسته می‌شود. این پلاک‌ها معمولاً به رنگ قرمز با پوسته‌های نقره‌ای یا سفید دیده می‌شوند و می‌توانند با خارش، سوزش و درد همراه باشند. شدت و محل بروز این پلاک‌ها در افراد مختلف متفاوت است و می‌تواند از چند ناحیه کوچک تا پوشاندن بخش‌های وسیعی از بدن متغیر باشد.

در ادامه، تصویر مربوط به اسلاید شماره 25 این پاورپوینت قرار داده شده است:

تشخیص پسوریازیس معمولاً بر اساس معاینه بالینی پوست توسط پزشک متخصص پوست انجام می‌شود. پزشک با بررسی ظاهر پلاک‌ها، محل قرارگیری آن‌ها و شرح حال بیمار می‌تواند تشخیص را قطعی کند. در برخی موارد، به ویژه اگر تشخیص قطعی نباشد یا برای رد سایر بیماری‌های پوستی مشابه، ممکن است نمونه‌ای از پوست (بیوپسی) برای بررسی میکروسکوپی به آزمایشگاه فرستاده شود. بیوپسی می‌تواند به تایید تشخیص پسوریازیس و همچنین تعیین نوع آن کمک کند. انواع مختلفی از پسوریازیس وجود دارد که هر کدام ویژگی‌های خاص خود را دارند، از جمله پسوریازیس پلاکی (شایع‌ترین نوع)، پسوریازیس قطره‌ای، پسوریازیس معکوس، پسوریازیس پوسچولار و پسوریازیس اریترودرمیک. علاوه بر معاینه فیزیکی و در صورت نیاز بیوپسی، پزشک ممکن است در مورد سابقه خانوادگی بیمار، داروهای مصرفی و عوامل تشدید کننده احتمالی سوالاتی بپرسد. همچنین، ارزیابی میزان درگیری پوست و تاثیر بیماری بر کیفیت زندگی بیمار نیز از اهمیت بالایی برخوردار است. تشخیص زودهنگام و دقیق پسوریازیس می‌تواند به شروع درمان مناسب و مدیریت بهتر بیماری کمک کند و از بروز عوارض احتمالی جلوگیری نماید.

درمان پسوریازیس با هدف کاهش التهاب، کند کردن سرعت تولید سلول‌های پوست، رفع پوسته‌ها و بهبود ظاهر پوست انجام می‌شود. از آنجایی که پسوریازیس یک بیماری مزمن است، درمان قطعی برای آن وجود ندارد و هدف از درمان، کنترل علائم و بهبود کیفیت زندگی بیمار است. روش‌های درمانی مختلفی برای پسوریازیس وجود دارد که بر اساس شدت بیماری، نوع پسوریازیس و پاسخ بیمار به درمان، توسط پزشک متخصص پوست تجویز می‌شوند. این روش‌ها شامل درمان‌های موضعی (کرم‌ها و پمادها)، درمان‌های سیستمیک (داروهای خوراکی یا تزریقی) و نوردرمانی (فتوتراپی) می‌شوند. درمان‌های موضعی معمولاً برای پسوریازیس خفیف تا متوسط استفاده می‌شوند و شامل کورتیکواستروئیدهای موضعی، آنالوگ‌های ویتامین D3، رتینوئیدهای موضعی، مهارکننده‌های کلسی نورین و قطران زغال سنگ می‌باشند. درمان‌های سیستمیک برای پسوریازیس متوسط تا شدید یا در مواردی که درمان‌های موضعی موثر نبوده‌اند، تجویز می‌شوند و شامل داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی (مانند متوترکسات، سیکلوسپورین و آزاتیوپرین)، رتینوئیدهای خوراکی (مانند آسیترتین) و داروهای بیولوژیک (مانند اینفیلیکسیماب، اتانرسپت، آدالیموماب و سکوکینوماب) می‌باشند. نوردرمانی نیز شامل قرار گرفتن پوست در معرض اشعه ماوراء بنفش (UVB یا UVA) به صورت کنترل شده و تحت نظر پزشک است. علاوه بر درمان‌های دارویی، تغییر در سبک زندگی نیز می‌تواند در مدیریت پسوریازیس موثر باشد، از جمله حفظ رطوبت پوست با استفاده از مرطوب کننده‌های مناسب، اجتناب از عوامل تحریک کننده، مدیریت استرس، داشتن رژیم غذایی سالم و پرهیز از مصرف دخانیات و الکل. همکاری نزدیک بین بیمار و پزشک و پیگیری منظم درمان برای کنترل موثر پسوریازیس ضروری است.